آبله میمون چیست؟

در این مقاله سعی داریم تا با استناد به مقالات معتبر علمی و گزارش های سازمان جهانی بهداشت به بررسی آبله میمون و علائم، راه های انتقال و همچنین پیشگیری و درمان آن بپردازیم.

آبله میمون

در می سال ۲۰۲۲ سازمان جهانی بهداشت وجود آبله میمون در جمعیت انسانی را تایید کرد. کشورهایی که تحت تاثیر این ویروس گزارش شدند، بیشتر از کشورهای آفریقایی بودند. این بیماری تاکنون بعضاً تعدادی از کشورهای اروپایی را نیز درگیر کرده است.

اما آبله میمون چیست؟ آبله میمون یک بیماری ویروسی زئونوز می باشد. یعنی این بیماری میان حیوان و انسان مشترک است. در حقیقت نوعی بیماری حیوانی می باشد که قابلیت سرایت به انسان ها را نیز دارد. اینکه دقیقا کدام حیوان ها باعث انتقال این ویروس می‌ شوند تاکنون مشخص نشده است. اما گزارش هایی حاکی از انتقال از طریق حیواناتی مانند موش و میمون گزارش شده است.

دوره کمون آبله میمون ۶ تا ۱۳ روز می باشد. یعنی از زمانی که فرد به ویروس مبتلا شده است تا زمان بروز علائم ممکن است یک تا دو هفته طول بکشد. بنابراین قابلیت سرایت در این بیماری بالاست. چرا که عاملین مخفی و بدون علامت دارد.

بثورات بیماری آبله میمون

راه های انتقال آبله میمون 

همانطور که گفته شد بیماری آبله میمون بین انسان و حیوان مشترک است. راه های انتقال این بیماری به طور کلی به اشکال زیر می باشد:
1- انتقال حیوان به انسان از طریق گزش و گاز گرفتگی.
2- تماس انسان با پوست، پشم و موی جانور مبتلا.
3- هرگونه تماس خانگی و یا غیر خانگی با حیوان مبتلا.

در روش های انسان به انسان نیز تماس مستقیم و انتقال از طریق عطسه، سرفه و ترشحات دهان و بینی دیده می شود. کارکنان بهداشتی و کادر درمان جمعیت در معرض خطر ابتلا می‌ باشند. در درجه بعدی نیز افرادی که با هر فردی که علائم مشابه دارد و مشکوک به بیماری می باشد، تماس داشته اند. این تماس می تواند تا ۲۱ روز بعد علائم را بروز دهد. یکی دیگر از راه های انتقال تماس جنسی و تماس با ترشحات فرد آلوده می باشد.

علائم آبله میمون

شباهت زیادی میان بیماری آبله که در گذشته وجود داشته است و بیماری آبله میمون وجود دارد. علائم تقریباً مشابه می باشد. علامت های شایع این بیماری تب با درجه بالا، سردرد و بدن درد و ضعف و خستگی می باشد. دردهای عضلانی بخصوص عصرها و شبها یکی دیگر از شاخص های بیماری است. مهمترین تفاوت این بیماری با بیماری آبله وجود تورم غدد لنفاوی می باشد. اصطلاحاً به این موضوع لنفادنوپاتی آبله میمون می گویند. لنفادنوپاتی آبله میمون خود به خود محدود شونده است و در طول زمان خوب می شود. بثورات ناشی از این بیماری معمولاً خارش دار و حالت تاولی دارند. ممکن است ترشحاتی از آنها نیز به بیرون خارج شود که در گذر زمان خشک می ‌شوند و دلمه می بندند.

راه های پیشگیری

سازمان جهانی بهداشت توصیه می کند با توجه به شواهد موجود تمام افرادی که علائم مشکوک دارند خود را قرنطینه کنند و از تماس با دیگران خودداری نمایند. همچنین افرادی که با افراد مشکوک تماس داشتند خود را ایزوله نگه دارند تا از مبتلا نبودن مطمئن شوند. استفاده از ماسک، پوشاندن دهان و بینی حین سرفه و عطسه و پوشاندن بثورات از دیگر عوامل مهم در پیشگیری می‌ باشد. شستشوی مرتب دست ها و رعایت بهداشت و پرهیز از مواجهه با حیوانات تا پایان ریشه کن شدن بیماری یکی دیگر از راهکارها می باشد.

روش درمان

به طور کلی این بیماری خود به خود محدود شونده است. به غیر از جمعیت خاصی مانند افرادی که سرکوب سیستم ایمنی شده ‌اند و نوزادان و افراد سالخورده مابقی افراد در معرض خطر جدی نمی باشند. پس از ابتلا معمولاً افراد سیر طبیعی را طی می کنند و پس از ۲ تا ۳ هفته بهبود می یابند. بنابراین نیاز به روش درمانی نیست. اما اگر فردی علائم جدی داشته باشد و یا ریسک فاکتورها برای ابتلای شدید به آبله میمون را داشته باشد استفاده از داروهایی مانند ایمونوگلوبولین، بستری شدن و درمان های حمایتی جزو راهکارها می باشند.

امیدواریم مطالب این مقاله در جهت بررسی آبله میمون و علائم و راه های انتقال آن مفید واقع شده باشد. ممنون که همراه ما بودید.

| اینستاگرام دکتر محمدرضا حاجیان بهترین لیزر موی زاید اصفهان |